سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت |
آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت |
تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت |
جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت |
سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع |
دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت |
آشنایی نه غریب است که دلسوز من است |
چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت |
خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد |
خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت |
چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست |
همچو لاله جگرم بی می و خمخانه بسوخت |
ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم |
خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت |
ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی |
که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت |